Niet zo lang geleden stond ik bekend als de eeuwige vrijgezel, de hardwerkende rondzwervende fotograaf die ‘getrouwd is met zijn job’. De Mountainbiker die de helft van het jaar in Azië zit om de Belgische winter te ontvluchten... Maar het kan snel gaan, en dat is niet altijd slecht. Toen ik haar zag wist ik het. Twee  jaar later wonen we samen in een klein rijhuisje in Leuven en hebben we een prachtige dochter Billie-Louise. We noemen haar Lou.

Nu meer dan ooit merk ik hoe belangrijk fotografie voor ons is. Want een kind hebben confronteert je wel met hoe snel alles gaat. Zo blij met deze foto van ons. Ik weet nu al dat hij elke maand, elk jaar enkel in waarde zal stijgen.

Mijn leven krijgt vooral vorm door toevalligheden en impulsen. Het impulsieve plan om een mobiel bureau te bouwen was één van m'n betere. Handig voor het werk, maar zalig wanneer we hem lenen voor vakantie. Gewoon rijden en kijken waar we uitkomen. Liefst naar de bergen en liefst zo kort mogelijk bij de hiking en mountainbike trails.

Hanne en ik houden van goed te gaan sporten. Wanneer we in gang geschoten zijn, gaan we hard. Soms heel hard. Wanneer we stil vallen, vallen we ook helemaal stil. Tot we weer een moment hebben van 'we moeten ons herpakken'. Alles of niks. In klimmen, calisthenics en crossfit kunnen we elkaar vinden. Mountainbiken vindt ze maar stom. Vooral door de vreemde pakjes. :-)

Carcassonne spelen we bijna dagelijks. Hanne bleef geloven dat ze ooit beter ging worden als ik. Hoe meer ze verloor, hoe gedrevener ze leek te worden. Een jaar en zo'n 200 spelletjes later won ze er eindelijk eentje. Dedication!

Ik zwom altijd al graag tegen de stroom. Alles in vraag stellen en koppig anders willen doen. Dat 'iedereen het zo doet' is voor mij nog steeds olie op het vuur en reden genoeg om het koppig anders te gaan doen. Dat Hanne er ook last van heeft is soms leuk, maar soms ook wel gevaarlijk. Niemand die ons op het padje houdt. Ik hou mijn hart al vast voor Lou.